เราอยากให้ทุกๆ ท่านได้เห็นความน่ารักไร้เดียงสา ของเด็กหญิงเพ่ยเพ่ย หนูน้อยพิการซ้ำซ้อน 8 ขวบ เราเลยต้องขออนุญาตกับคุณยายแป๋วว่า ขอเอารูปน้องเผยแพร่โดยไม่ปิดบังใบหน้าได้ไหม คุณยายอนุญาตค่ะ ทุกท่านจะได้เห็นแล้วสัมผัสได้ถึงรอยยิ้มบนใบหน้าอย่างอารมณ์ดีของหนูน้อย ใช่ค่ะ ! นั่นคือเธอยิ้มแล้ว ยิ้มและหัวเราะเสียงดังมากๆ ด้วย เกือบครึ่งวันที่เราได้อยู่กับเธอ หนูน้อยน่ารักและมีความฉลาดในแบบเด็กพิเศษ น่าแปลกที่เรามาหาครูออมกี่ครั้งๆ เราไม่เคยเจอเพ่ยเพ่ยเลย จนวันนี้ หนูน้อยตื่นจากการนอนกลางวัน ในลักษณะงัวเงีย และยิ้มให้เราทันที
“ครูผึ้ง” เล่าว่า ปัจจัยความลำบาก ยากไร้ ทำให้เพ่ยเพ่ย ไม่ค่อยได้มาโรงเรียนทั้งที่เธอมีพัฒนาการ ศูนย์การศึกษาพิเศษ ไม่มีอาคารสถานที่เป็นของตัวเอง ยืมห้องเล็กๆ ของ รร.บ้านหนองขอน อ.หัวหิน เป็นสถานที่รวมเด็กๆ เด็ก 50 คน แออัด ช่วงโควิดต้องสลับให้เด็กมาเรียนในวันคี่ วันคู่ ส่วนน้องเพ่ยเพ่ย บ้านยากไร้ คุณยายเป็นอัมพฤกเดินไม่สะดวก หมดปัญญามารับส่ง ต้องโบกรถผ่านทาง ขอให้แวะส่งหลานไปเรียน ตกเย็นผู้ปกครองเพื่อนร่วมชั้น หรือคุณครูก็พาไปส่ง เดือนหนึ่งเพ่ยเพ่ย จะมาโรงเรียนได้ประมาณ 2 ครั้งเท่านั้น
เพ่ยเพ่ย พิการซ้ำซ้อน บกพร่องทางการได้ยินสื่อความหมาย และสติปัญญา ยายแป๋วเล่าว่า หนูน้อยเกิดมา ทั้งหัวใจและปอดมีปัญหา ทุกวันนี้อาบน้ำไม่ได้ เพราะจะหนาวสั่น ต้องเอาผ้าหมาดๆ เช็ดตัว ตกค่ำทุกวัน เพ่ยเพ่ย จะมีอาการหืดหอบกำเริบด้วย ยายแป๋ว วัย 67 ปี ก็เป็นอัมพฤกษ์ ไม่มีรายได้ หมดปัญหานำหลานไปส่งโรงเรียน ได้แต่โบกรถคนผ่านทาง ขอให้นำหลานไปส่ง ขากลับครูมาส่งบ้าง พ่อแม่เพื่อนร่วมชั้นเรียนมาส่งบ้าง ด้วยความยากไร้ หนูน้อยมาโรงเรียนได้แค่เดือนละ 2 ครั้ง วันนี้เราอยู่กับเธอครึ่งวัน เธอสื่อสารง่ายๆ ได้เข้าใจ พยายามพับผ้า ใส่รองเท้าเองได้ พยายามใส่ให้ถูกข้าง พิมพ์ภาพได้ กอด หอม แสดงความรัก แสดงความต้องการพื้นฐานได้ แต่จะดีกว่านี้ถ้ามีโรงเรียน ให้เธอได้ไปเรียนทุกวัน เพราะ บ่วงที่แสนห่วง ของยายแป๋ว หรือทุกครอบครัวที่มีลูกพิการ วาระสุดท้ายที่ต้องจากไป เขาที่อยู่ข้างหลังจะใช้ชีวิตอย่างไร ถ้าหลานได้พัฒนาในโรงเรียนเฉพาะสำหรับเด็กพิการก็จะดีที่สุดของชีวิตเพ่ยเพ่ย
วันนี้ เพ่ยเพ่ย หัดพิมพ์ภาพด้วยสีน้ำค่ะ หนูน้อยยังไม่รู้จักภาพที่เธอพิมพ์ออกมาว่าเป็นภาพอะไร แต่เป็นการฝึกการเรียนรู้ เรื่องการบังคับมือ เธอมีสมาธิกับสิ่งที่ทำ นี่เป็นเพียงเด็กคนเดียวเท่านั้นนะคะ 50 ชีวิต หลากเรื่องราว แต่สิ่งหนึ่งที่สะท้อนออกมา สำหรับครอบครัวที่มีลูกหลานเป็นผู้พิการ มันมีบ่วง มีห่วงแบบนี้นี่เองค่ะ ส่วนเรื่องโรงเรียนที่ ครูออม ครูผึ้ง ได้ขอเราไว้ที่เล่าไปแล้วในบทความก่อนหน้านี้ทั้ง 3 ตอนนั้น เราก็พยายามและมีความคืบหน้าค่ะ แต่มันยังไม่สุด มันยังไปไม่สุดทาง อะไรที่เราคิดว่าน่าจะง่ายๆ มันไม่เคยง่ายเลย ทำไมนะ ? ติดตามได้ในตอนต่อไปค่ะ
